Mom and Dad (2017) - Brian Taylor

"Crank" serisini gezegene armağan etmiş yönetmen düosunun etkin parçası gibi görünen Brian Taylor'ın filmi "Mom and Dad" zombi türünün revize bir örneği gibi. İnsan etine düşkün ölüler yerine çocuklarını öldürmeyi kafasına takmış anne babaları konu ediniyor. Bu durumun neden oluştuğunu izaha girişmiyor film, direk olaya dalıyor. Ama anne-baba psikolojisi üzerine bir iki kelam etmekten de geri durmuyor. Geride kalan gençliğin ve zamanında kurulan hayallerle gelinen noktanın arasındaki uçurumun yarattığı orta yaş bunalımına kendilerinden başkasını düşünmeyen günümüz ergen gerisi sefillerinin trip nöbetleri de eklenince ebevenylerin manyak psikolojilerinin altyapısı da oluşturulmuş oluyor. Taylor'ın sinemasına hakim olan politik doğruculuktan uzaklık, konusundan da anlaşılacağı üzere burada da baskın. Gene de ABD'ye bugünlerde hakim olan politik iklimden etkilenmiş belki de, zira şiddet konusunda kendini geri tutmuş film, "Crank 2"nin pervasızlığından burada eser yok. Sinema dili konusunda ise ileriye doğru bir atılım söz konusu. Önceki filmlerinde karakterlerin neredeyse burnuna giren kamera açıları yerlerini daha dengeli ve yer yer ustalıkla kotarılmış mizansenlere bırakmışlar. Kastın esas yıldızları Selma Blair ve Anne Winters olsa da son zamanlarda lüzumsuz bir dolu film üreten Nic Cage de, gözlerini belerterek rol kesebileceği  bir materyal bulmanın mutluluğuyla ortalıkta geziniyor. Onun performansını görünce senaryo da Cage'in deliliğine alan açacak manyaklıkta olsa iyiymiş diyorsunuz. Zira bu filmin ve Taylor'ın esas izleyici kitlesi zaten bu tarz aşırılıkları görmek isteyen, sulandırılmış PC filmlerine öğüren bir güruh.