Zavallı Digiturk'ün kalleş bikaç blogger sebebiyle kar marjında yaşadığı devasa düşüşün(!) neticesinde blogspota bu haftadan itibaren sansür uygulanmaya başlaması ve akabinde yaşanan şaşkalozluk, oscarlara ilişkin bu yazının gecikmesine sebep oldu. Hoş, yazmaya ne kadar değer bi hadisedir o da tartışılır ama gene de snobluk yapmayım, bi iki kelam edeyim dedim.
En iyi filmden başlayalım. Bi önceki ödül töreninde başlatılan 10 aday film uygulamasıyla birlikte artık Chris Nolan filmleri de bu gruba girmeyi başardı, görünüşe bakılırsa Pixar'a da her yıl bir filmlik kontenjan ayrılacakmış gibi duruyor... Aday listesi, geride bıraktığımız yılın eleştirel anlamda en çok alkış almış filmlerinden oluşuyordu ve bu yığın içinde kalite itibariyle açık ara önde olan
Inception'ın bir oscar klasiği olarak ödüle layık görülmeyeceği aşikardı.
Black Swan ve
Social Network'ü başarısız bulmamakla beraber fazla abartılan filmler olduğundan daha önce dem vurmuştuk. Winter's Bone'u da bu kategoriye dahil edebiliriz. Şahsen merakla beklediğim projelerden olan 127 Hours ise bekleneni vermekten uzaktı. Aron Ralston üzerinden bir modernite eleştirisine soyunan ve belli ölçüde başarılı da olan 127 Hours, yönetmen Danny Boyle'un kağıt üzerinde son derece etkileyici olan hikayeyi fazla stililize bir yönetmenlikle peliküle aktarmayı yeğlemesi neticesinde bekleneni veremiyordu. The Fighter ve King's Speech adaylar içinde nitelik olarak öne çıkan iki örnekti, her ikisi de izlemesi keyifli yapımlardı. King's Speech'in konusu itibariyle tam oscarın ağzına layık bir film olması, ödülü kapmasını doğal bir netice haline getirmiş. True Grit ve Kids Are All Right'ı izlemediğim için haklarında atıp tutamıycam ama
Toy Story 3'ün geçen yılın en iyi filmlerinden biri olarak algılanması tam bir fecaat.
En iyi yönetmen kategorisi Chris Nolan'ın aday gösterilmemesiyle daha tören öncesi bir skandala dönüşmüştü, ödülü Tom Hooper'a vererek iyice sıvamış oldular. King Speech iyi film, ama bu özelliğe sahip olmasında yönetmenliğin payı son derece düşük. Hooper'ın yönetmen olarak varlığını hiç bir şekilde hissettiremediği, son derece klasik çekilmiş film tamamiyle senaryosundan ve oyuncularından güç alıyor. Bari kendi kişiliklerini bir şekilde filmlerine yanıstmayı beceren Fincher,Aranofsky ya da Russell üçlüsünden birini ödüllendirselerdi gene affedilebilirlerdi ama bu hareketleriyle cürümlerine bi yenisini daha eklemiş oldu akademi.
En iyi aktör ve aktrist ödüllerinde şaşırtıcı bişey olmadı, gerek Portman gerek Firth rakiplerinden bariz daha öndeydiler. En iyi yardımcı aktör ödülleri de aslında böyleydi ama her ne kadar Bale'in Fighter'daki performansına dil uzatmak mümkün olmasa da Geoffrey Rush ve Jeremy Renner da gayet başarılı iş çıkarmış iki adaydı. Benim asıl gönlümden geçen isimse Winter's Bone'daki amca karakterinde son derece doğal ve bir o kadar etkileyici olmayı başarmış John Hawkes'tu ama Bale'in karşısında şansı çok yüksek değildi tabi, farkedip aday göstermiş olmaları bile bir başarı aslında. Her oynadığı filmde sinir bozucu uyuz birini, her zaman aynı uyuzluk ve sinir bozuculukla canlandırmayı beceren Melissa Leo'ya ödül verilmesi de törene dair eksilerden biri oldu, ama tabii bundan daha kötüsü de olabilirdi. Merly Streep'i 33.kez aday gösterip ödüllendirebilirlerdi mesela. Adaylar arasında Streep'in ismine rastlamamak bu yılın en büyük sürprizlerinden biriydi ama sonra baktım, geçen yıl film çevirmemiş kadın, yoksa kesin yeri hazırdı.
Bari en iyi orjinal senaryo da
Inception görmezden gelinmez diye umuyorduk ama tabi bu da boş çıktı. King's Speech'in senaryosunu başarısız bulduğum falan yok ama insaf arkadaş, kaç kere böyle orjinal hikayelerle karşılaşılıyo ki, hadi Dark Knight'ta yediniz bu boku bari burda yapmayın...
Bahsini etmeye değer bir diğer kategori de en iyi müzik adaylarıydı. Öncelikle geçen yılın en iyi film müziklerine
Tron Legacy ile Daft Punk imza atmıştı, ama gene de akademi bunu da görmezden gelmeyi becerdi. Social Network'un Trent 'Nine Inch Nails' Reznor imzalı müzikleri baya beğeni toplamıştı, filme de çok uyan mzüiklerdi ama bağımsız dinlendiğinde -A Familiar Taste ismi verilmiş şahane beste haricinde- hiç de keyif veren bir çalışma değil. Bourne filmlerinin bestecisi John Powell da How To Train Your Dragon'da gayda sesinin ağır bastığı kimi bestelerini ayrı tutarsak son derece klişe bir iş çıkarmıştı. Film müziklerinin efsane ismi Hans Zimmer, Inception ile bu kategorinin de yüz akıydı gene. Kendi filmogrofisi içinde Inception'ın müzikleri çok üst sıralarda yer alamaz ama Old Souls, 528491, Mombassa ve özellikle Time şahane çalışmalar, bi kere daha önünde saygıyla eğiliyoruz...
Amy (Christine Taylor, Ben Stiller'ın seksi zevcesi) geçmişinde yaşadığı bazı travmatik hadiseler 
olan bir öğretmen. Bu sorunlu .JPG)
karakterinden ötürü beraber yaşadığı erkek arkadaşı Nick'in evlenme teklifine bile "bi düşüneyim" tarzı cevap veriyor. Akşamına ikisi de arabada tartışırlarken başka bir arabaya çarpıyorlar. Nick'le diğer arabadaki iki kişiden birisi hastaneye
götürülüyor ama ne Amy'ye ne de diğer arabanın sürücüsüne hangi hastaneye
götürüldüğü söylenmiyor ilginç bir şekilde. Sevgilisini resmen kaybedişi yetmezmiş gibi Amy
çevresindeki insanların durduk yere ürkünç yaratıklara dönüşmeye başladığı sanrılar görmeye de başlıyor. Gördüğü varlıkların okuldaki öğrencilerinden biri olan Melissa'nın (Chloe Moretz) defterine çizdiği yaratıkların resimlerine birebir benzediğini görünce Melissa'nın paranormal bir durumu olduğunu anlayıp yardım isteyen Amy, Nick'in yıllar önce yanıp kül olmuş St.Rosemary's hastanesine götürüldüğünü öğreniyor. Bu esnada Nick de porno yıldızı ile ürkünçlük abidesi arasında gidip gelen hemşire skalası
ve oda arkadaşlarının pıtır pıtır ortadan kaybolmalarından bacağı kırık bir şekilde getirildiği bu hastanenin normal bir yer olmadığını anlıyor çok geçmeden.
Gerek konsept gerekse de prodüksiyon niteliği ile benzeri 
DTV korku filmlerinden bir tık öne 
çıkmayı başarıyor "Room 6" -bu arada bu ismi de nerden vermişler anlamadım hiç, 6 numaralı bir oda falan görmedim çünkü-. Bir Uwe Boll filmi olan "House of The 
Dead"in senaryosu ile bilinen Mark 
Altman'ın o filmin ikincisini yönetmiş Mike Hurst ile tekrar bir araya geldiği yapım çapına nispetle başarılı sayılabilecek bir görüntü çalışmasına ve makyaj efektlerine sahip. "The Exorcism of Emily Rose"u izlemiş herkesin hatırlayabileceği yüz dönüşüm efektleri her daim etkili olsa da biraz gereğinden fazla kullanılmış. Az miktarda başvurulup "ben ne gördüm şimdi" hissiyatı oluşturulmaya çalışılsaymış çok daha etkili olabilirmiş. Zaten bu sahnelerin senaryoya yedirilişi de sorunlu, Amy kafayı mı sıyırıyor yoksa başka bir lanet falan mı söz konusu noktalarında aydınlatıcı olmaya yanaşmıyor film, finali itibariyle de 
biraz fazla yayık ve soyut bir nihayete sahip. Filmi yapanlar bir korku filminde görmek istedikleri ne varsa senaryoya yapıştırıp bütçeleri el verdiğince çekmeye çalışmışlar anlaşılan, ortaya çıkan yapım psikolojik gerilimden tut canavar filmine değin farklı farklı noktalara 
savruluyor diye çok da kafalarına takmamışlar. Gene de lanetli hastane konsepti 10 denemenin sekizinde etkili olabilecek bir tasarı ve film de her ne kadar gore konusunda elini biraz korkak alıştırsa da bunu mümkün olduğunca değerlendiriyor.
Christine Taylor ünlü eşinin yanı sıra güzelliği ile de bilinen bir aktris ama oyunculuğuyla bugüne kadar kimseyi büyülediğini duymadım, o yüzden kendisinden yana çok bir beklentim olmasa da filme dair çalışmayan unsurlardan birisi değil kendisi (çıplak lezbiyen hemşirelerin olduğu sahnede gözlerin onu da araması dışında tabi!). Ufak bir rolü olmasına rağmen ürkütücü kız çocuğu rolünde Chloe Moretz akılda kalıcı bir performans sergilemeyi başarmış gene.
