“Sequels suck, by definition alone, they are inferior films."
(Devam filmleri berbat olur, sırf tanım itibariyle ikinci kalite üründürler-“Scream 2”)
"Scream 4"ün geleceğini ilk duyduğumda ne yalan söyleyim çok da ümitvar değildim. Şüphesiz ilk "Scream" bugün artık bi klasik olarak kabül görmüş durumda. "Scream 2" ve zamanında hiç de olumlu karşılanmamış "Scream 3" de bana göre şahane filmlerdir, hatta en iyi devam filmlerindendir. Buna rağmen seriye yeni bir film daha ekleme fikri çok da akla yatkın görünmemişti bana. Hollywood'un eski materyalleri yeniden ısıtıp piyasaya sürme hastalığı son 10 yıl içinde rahatsız edici derecede depreşti, bu da o doğrultuda bir hamle gibi görünüyordu. 
Road", "The Ring") getirildi, senaryoda bazı düzeltmelere gidildi, oyunculardan bazıları -Hayden Panetteire- bu durum karşısındaki hoşnutsuzluklarını dile getirdi, hatta Lauren Graham gibi projeden ayrılanlar da oldu. Film gösterime girmeden bir iki ay önce verdiği bir röportajda Craven'ın kendisi bile senarist değişikliğinin filme dair bazı şeyleri aksattığından dem vurdu. Tüm bu hadiseler çoğunlukla bir filmin hayrına işleyen şeyler değil, zira daha ortaya çıkan şeyi görmeden bişeylerin ters gittiğine dair bir izlenim uyandırıyor seyircide. Ama gösterime girmesiyle birlikte "Scream 4", bu önyargıları bertaraf etti denebilir. 
ait saptamaları da seriyi özgün kılan bir diğer faktör. Yani ait olduğu türün tüm kodlamalarına ve klişelerine bir yandan laf sokup bir yandan da bir nevi saygı duruşunda bulunurken, 3 ve 4'e konu edilen Stab filmleri vasıtasıyla kendine ve devam filmleri kültürüne de dokundurmayı başaran bir seriden bahsediyoruz. Sadece tiye almak suretiyle değil de, bu türün hayranı olan ve yiyip içip film seyreden filmkoliklere hitap edecek ölçüde janrı irdeleyen "Scream", 4 üncü filmiyle bu vasıflarını korumakla kalmıyor, üstüne serinin son filmiyle aradan geçen uzun zamanın da katkısıyla nostalji öğesini de ekliyor. 
Baş karakterlerimiz Sydney Prescott'ın başarılı bir yazar, eski başarılı
yazar Gale Weathers'ın ise Dewey ile evlenip ev hanımı olduğu bir
evrende geçiyor film. Bekleneceği üzere yeni kitabının tanıtımı için
eski kasabasını ziyarete gelen Sydney'in ortaya çıkışıyla birlikte cinayetler de başlıyor. Netice en azından ilk bir saati
itibariyle uzun zamandır görüşemediğimiz ve izlemeyi özlediğimiz bir hikayenin kahramanlarıyla yeniden buluşmuşuz hissiyatına boğuluyorsunuz. Senarist Williamson formunu korumuş ve gene şahane sinemasal analizleri filmine yedirmeyi başararak son on yılda korku sinemasına hakim olan yeniden çevrim furyasını bıçak altına yatırmış. "Film içinde film içinde film" şeklindeki çok başarılı girizgahın ardından eskilerle birlikte yeni karakterlerini de arz-ı endam ettiren film, çoğunluğuna dizilerden aşina olduğumuz bir grup yeni yetme aktrisi kadrosunda bulundurmasıyla da görsel açıdan da güçlü bir yapım olduğunu belli etmiş(!). 
Kameo olarak görünüp geçen Lucy Hale ("Pretty Little Liars"), Aimee Teegarden ("Friday Night Lights"), Britt Robertson ("Dan in Real Life", "Triple Dog"), Shenae Grimes'in ("90210") yanısıra ana rollerde Emma Roberts ("Lymelife", "It's Kind of a Funny Story", "Valentine's Day"), Hayden Panettiere ("Heroes"), Alison Brie ("Community", "Mad Men"), Marley Shelton 
("Grindhouse"), Marielle Jaffe'nin ("Percy Jackson") yer aldığı "Scream 4", kuşağının yetenekli aktörlerinden Adam Brody, Rory Culkin, Anthony Anderson gibi isimlerin de katılımıyla ilgi çekici bir kasta sahip. Hoş bunların çoğunun karakterlerine bir derinlik katma fırsatları olmuyor ve Ghostface'in elinde can veriyorlar ama oyunculuk namına elinden geleni yapanlar da var. Yan karakter hüviyetindeki rolüne dikkat çekici derece bir mizah ve karizma katmayı başaran Hayden Panetteire ve Dewey'e yanık hafif nevrotik şerif yardımcısı rolünde Marley Shelton, bu güruh içinde öne çıkan isimler.
Wes Craven'ın yönetmenlik olarak performansından bir şey yitirmediğini de ele güne gösteren filmin temel handikabı, gayet yerinde başlayan ve ilerleyen hikayesinin sonlara doğru biraz sarkması ve tahmin edilebilir bir hale bürünmesi. Filme yedirilen Youtube gençliği eleştirisi de her ne kadar yerinde olsa da biraz yavan ve basit kaçmış. Bu pürüzlere çok takılınmadığı takdirde 2011'in ilk kayda değer filmlerinden biri olarak rahatlıkla anabiliriz "Scream 4"'ü. Zira bi seriye 4'üncü halkayı ekleyip belli bi düzeyin üstüne çıkmayı başarmak herkesin harcı değil. 
Önceki filmleri televizyonda izlemiş biri olarak "Scream"i sinemada izlemenin son derece keyifli bir deneyim olduğunu belirtmeden de geçmemek lazım. Bununla birlikte yeni bi üçlemenin
ilk halkası olarak tasarlanan bu filmin ardıllarının aynı keyfi vermek şöyle dursun, kabak tadı vereceğinden bir şüphem yok, zira bu film de sahip olduğu seyir zevkini büyük oranda barındırdığı nostalji öğesine borçlu. Olası bi "Scream 5"in aynı duygu üzerine inşa edilmesi olanaksız. Hoş, zaten şu ana kadar ki gişe performansıyla "Scream 4"ün yeni bir üçlemeye kapı aralaması da biraz güç görünüyor. Ama Hollywood gene boş durmayıp daha dumanı üstünde olan seriyi acımasızca reboot etmekten imtina etmeyecektir, orası kesin.