"War On Terror" filmleri izlencemizin ikinci ayağı Ridkey Scott imzalı "Body of Lies". Kimse tarafından kötü olmakla itham edilmese de çoğu eleştirmenin görmezden geldiği bu değeri bilinmemiş film bana göre Scott'ın filmografisinin en değerli parçalarından biri.
(Spoiler)
Bir roman uyarlaması olan filmin öyküsü Roger Ferris isimli bir CIA ajanını merkezine alır. Avrupa'da terörist bombalamalar devam etmektedir ve arkasında El-Selim isimli yeni bir Bin-Ladin özentisinin olduğu düşünülmektedir. Ferris de Irak'ta bu örgüt hakkında bilgi toplamak için uğraşmaktadır. Russell Crowe'un canlandırdığı Ferris'in amiri Hoffman ise ABD'deki ofisinden Ferris'i yönlendirmektedir. Ferris'in hayatını riske atarak elde ettiği bilgileri çoğu zaman onun hayatını tehlikeye atacak derecede fırsatçı biçimlerde kullanır Hoffman çünkü kendi ifadesiyle CIA "sonuç odaklı bir organizasyon"dur. Irak'taki hücre evinden bir sonuç alınamayınca Hoffman El Selim avına devam edebilmesi için Ferris'i Ürdün'e yollar ve burda hikayenin bir başka önemli aktörü olan Ürdün İstihbarat Başkanı Hani "Paşa" devreye girer. Mark Strong'un müthiş bir soğukkanlılıkla hayat verdiği Hani yeri geldiğinde eline düşenlere eziyet etmekten çekinmez ama işkencenin işlevselliğine de inanmaz,çünkü "acı içinde birisi sana duymak isteyeceğin her şeyi söyleyecektir". El Selim'i de ele geçireceğine inanmaktadır Hani, Ferris'in edindiği bilgilerle Ürdün'de bir hücre evi tespit edilmiştir bile. Ferris ve Hoffman'dan yegane beklentisi kendi yöntemlerine harfiyen riaayet edilmesidir. Ferris de aynı kanaatte olsa da Hoffman gene kendi bildiğini okur ve neticede Ferris'in Ürdün'den sürülmesine neden olur. Hoffman'a ateş püskürse de Ferris'in artık avını ele geçirmek için daha orjinal yollara başvurması gerekmektedir.
DiCaprio'nun "Blood Diamond" ile başlayan olgunlaşma döneminin bir başka etkileyici ayağı olan Roger Ferris karakteri filmi izlenebilir kılan faktörlerin başında gelir. DiCaprio'nun gayretli oyunculuğu sayesinde Ferris'in mesleğinde tam bir profesyonel olan ve işini hakkıyla yapan biri olduğunu görürüz, kendisini Hoffman için vazgeçilmez yapan neden de budur. Diğer taraftan Hoffman için amaca giden her yol mübahtır, aradaki zayiatlara hiç önem vermez çünkü o zayiatlar Hoffman için uydu kamerasından gördüğü piksellerden ibarettir. Ferris'in ABD'ye sığınma vaadiyle bağlantı kurduğu muhbir için böyle bir hitimale prim vermez kesinlikle. Gene Ferris'in Irak'taki bağlantısı Bassam'ın hayatını kaybetmiş olmasının üzerinde durmaz bile. Ferris üzerinde durur ve etrafında ölen insanlar onun için operasyonel zayiattan daha fazlasıdır. Fakat gene de belli bir noktaya kadar profesyonelliğinden ödün vermez, işine bakar. Ta ki son operasyonda El Selim'in dikkatini çekmek için hiç bir ilgisi olmadığı halde terörist gibi gösterdiği adamın hayatını kaybetmesine kadar. Burada eylemlerinin sonuçları Ferris'in işine ve ülkesine olan bağlılığının önüne geçer. Hoffman Ferris'ten vazgeçmek istemez, karşılarında ABD'nin tümüyle hakim olduğu teknolojik imkanlardan kendilerini izole ederek daha tehlikeli ve görünmez hale gelen bir düşman vardır ve bu düşmana karşı en iyi şansının Ferris gibi sahada canla başla bilgi toplayan ajanlardan geçtiğinin farkındadır ama gene de Ferris'in vicdan muhasebesi onda bir karşılık bulmaz. "Bu savaşta kimse masum değildir ve ortadoğu denilen bu çöplükte sevilecek hiçbir şey yoktur" Hoffman'a göre. "Belki de sorun tam olarak budur" der Ferris ve bu noktada yolları bir daha kesişmeyecek şekilde ayrılır. Zaten en başından beri Ferris'in çalışma stiline en uygun kişi Hani Paşa'dır,yaşadığı coğrafyaya ve kültüre hakimdir, en iyi sonuca en etkili şekilde nasıl ulaşacağını bilir ki finalde hem Ferris'i yem olarak kullanıp hem de aynı zamanda hayatını kurtaran da o olur. "Body of Lies"ı hem döneminin terör filmleri hem de yönetmenin filmogrofisi içinde ayrıksı kılan temel husus da burada yatar; esas karakterinin hem bu tarz iç çelişkilerle dolu hem de işinin ehli, yolculuğunu başladığı noktada bitiren şovenist süper ajan karakterlerinden farklı olarak kusurlu bir figür olması ve yan karakterlerin bu kontrastın altını çizecek şekilde tasarlanmış olmaları.
Filmin en aksayan noktası, birçok eleştirmence de ifade edildiği üzere Golshifteh Farahani'nin canlandırdığı hemşire karakteridir. Aktris sempatik oyunculuğu ile olayı belli bir yere kadar idare etmeyi başarsa da DiCaprio ile aralarındaki kimya sıfırın üstüne çıkmaz ve tüm bu global entrika şemasının içinde karakterler arasındaki romantik yakınlaşma teması sanki bu da bulunsun diye eklenmiş gibi çok eğreti durur.
"Body of Lies"ı etkileyici kılan bir diğer husus aslında yönetmenin alameti farikası bir unsurdur;filmin resimleri çok şık olması. Belli isimlerle sık aralıklarla çalışsa da her filminde aynı görüntü yönetmenini kullanan bir isim değil Ridley Scott. Daha önce yönetmenin filmlerinde çeşitli kademelerde görev almış ve "Resident Evil:Apocalypse" ile yönetmenliğe de soyunmuş olan Alexander Witt'in görüntü yönetmenliğini üstlendiği ilk ve tek film bu ama buna rağmen yönetmenin görsel standartlarında bir iş çıkarmayı başarmıştır Witt. Ortadoğunun sıcağını içimize işleten renk paleti ve helikopterli çatışma sahnesi gibi görkemli aksiyon sahnelerindeki başarısı takdire şayandır. Aynı şeyi yönetmenin 3 ayrı filmini daha bestelemiş olan ve "The Grey"in müzikleri vesilesiyle sevip saydığımız Marc Streitenfeld için söylemek mümkün değildir ne yazık ki;yaptığı müzikler hiç bir iz bırakmadan akıp giderler ekrandan.
Son kelam; yapıldığı dönemin başarılı bir fotoğrafını çeken, sürükleyici bir tempo ve sacayakları iyi kurulmuş bir senaryoya sahip, DiCaprio-Crowe-Strong üçlüsünün resmen döktürdüğü ve Ridley Scott'ın da tüm bu saydıklarımızın hakkını vererek göz alıcı bir işe imza attığı başarılı bir film "Body of Lies".