gerektiğini düşünmüş olacaklar ki filmin iplerini Mike Newell'a ("Four Weddings and a Funeral", "Donnie Brasco") emanet etmeyi uygun gördüler. Newell ne eleştirel düzeyde Cuaron'un ne de gişe düzeyinde Columbus'un kalibresinde bir isim olsa da farklı türlerde nitelikli işler çıkarabilmiş bir yönetmen olması hasebiyle tercih edilmişti muhtemelen. Önceki kitapların uyarlamasını yapan senarist Steve Kloves burada da görevinin başına geldi ve ilk iş olarak serinin bir önceki kitabının neredeyse iki katı uzunlukta olan 636 sayfalık "Goblet of Fire"ı ikiye bölmeyi düşündü ama bir süre sonra bu karadan vazgeçildi.
duyduğu Cho ise Hogwarts'ın yeni gözdesi Cedric ile aynı baloya iştirak ediyor. Yer yer komik olmayı bile beceriyor film. Öte yandan, yeni karanlık sanatlara karşı savunma hocası Mad-eye Moody (Brendan Gleeson) ile tanışıyoruz ve her haliyle tekinsiz olduğunu belli eden bu adamın Harry'ye özel alaka göstermesinden rahatsız oluyoruz. Bu alakanın sebebini filmin sonlarına doğru anlama imkanımız oluyor çünkü turnuvanın son ayağında Harry bir tuzağın içine çekilerek filmin parlayan karakterlerinden birinin ölümü sayesinde Voldemort'un (Ralph Fiennes) diriltilmesine şahitlik ediyor ve kendi canını zor kurtarıyor.
"Goblet of Fire" ergenliğin zalim çarklarından geçiş sürecinde olan ve ekranda her belirdikleri anda sanki makyajlarının altında belirmiş bir sivilce suratımıza patlayacakmış gibi insanda tedirginlik uyandırmayı başaran genç oyuncu kadrosu gibi biraz arada kalmış bir film. Romanı okumadığım için hüviyeti nedir ve filme ne derece sirayet etmiştir yorum yapma imkanı bulamamakla beraber çocuk filmi olabilmek için fazla yetişkin, gençlik filmi olabilmek içinse fazla çocuksu bir havaya sahip ve ikisinin arasında gidip gelen bir kimlik bunalımından muzdarip bir duruşu olduğunu söyleyebilirim. Voldemort'un zuhur etmesi ve trajik bir ölümle sonuçlanan finali itibariyle serinin en karanlık filmlerinden biri olmaya namzet olsa da o noktaya kadarki sürecin seyirciyi buna hazırladığını söylemek güç, belki de sahip olduğu vuruculuğu da bir nevi 
buna borçlu denebilir. Raddcliffe-Watson-Grint üçlüsü sanki artık çocuk olmadıklarını göstermek istercesine abartılı performanslar sergiliyorlar -özellikle Watson-, ama oyuncu kadrosunun yetişkinlerden müteşekkil ayağının da aynı durumdan muzdarip olduklarını görünce bu fenomenin kaynağının Newell'ın yönetimi olduğunu tahmin etmekte bir sakınca yok. Özellikle David Tennant ve Brendan Gleeson karikatüre varan performanslar sergilemişler. "Chamber of Secrets"ın da görüntü yönetmenliğini yapmış, "Batman" ve "12 Monkeys"den tanıdığımız Roger Pratt'ın işçiliği bir önceki filmin renk skalasını aratıyor ve müzikleri devralan Patrick Doyle da Newell'a pek yardımcı olmuyor denilebilir.
buna borçlu denebilir. Raddcliffe-Watson-Grint üçlüsü sanki artık çocuk olmadıklarını göstermek istercesine abartılı performanslar sergiliyorlar -özellikle Watson-, ama oyuncu kadrosunun yetişkinlerden müteşekkil ayağının da aynı durumdan muzdarip olduklarını görünce bu fenomenin kaynağının Newell'ın yönetimi olduğunu tahmin etmekte bir sakınca yok. Özellikle David Tennant ve Brendan Gleeson karikatüre varan performanslar sergilemişler. "Chamber of Secrets"ın da görüntü yönetmenliğini yapmış, "Batman" ve "12 Monkeys"den tanıdığımız Roger Pratt'ın işçiliği bir önceki filmin renk skalasını aratıyor ve müzikleri devralan Patrick Doyle da Newell'a pek yardımcı olmuyor denilebilir.
Serinin büyüme yolunda ilk adımlarını atan film olmasına rağmen ağızda biraz eğreti bir tat bırakıyor "Goblet of Fire". Belki de yapım kadrosunun ve sürecinin doğası gereği başka bir şey beklememek lazım ama gene de arasatta kalmış bir yapım olduğu söylenebilir.
